บทที่ 4 ตอนที่ 4
ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ออกมาจากภายในห้องผู้โดยสาร หล่อนกับกลุ่มครอบครัวของเคียร์สมายืนรอการกลับมาของเขาด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความยินดี
‘พี่ชาย... หนูอัญรอพี่ชายมานานเหลือเกิน รอพี่ชายจนหนูอัญแทบจะขาดใจอยู่แล้ว’
หล่อนเดินกลับไปกลับมา ชะเง้อคอรอพี่ชายที่แสนดีด้วยความกระวนกระวาย ผู้โดยสารไฟล์ทบินเดียวกับเคียร์สเดินออกมาคนแล้วคนเล่า แต่ก็ยังไม่มีเขา
“หนูอัญใจเย็นๆ นะลูก เดี๋ยวพี่เขาก็มา”
ดารินพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง หล่อนหันไปยิ้มให้ผู้มีพระคุณ และเดินเข้าไปหา
“ค่ะคุณป้า”
จารุวรรณมองอัญชันที่เดินเข้ามาหาดารินอย่างหมั่นไส้ และก็ห้ามปาก ห้ามความคิดชั่วช้าของตัวเองไม่ได้
“ประจบเก่งแบบนี้สิท่า คุณพี่ดารินถึงได้หลงนักหลงหนา”
“จริงด้วยค่ะคุณแม่”
ชัชชุอรผสมโรงต่อว่าพี่สาวต่างมารดาอย่างหมั่นไส้ไม่แพ้กัน แต่อัญชันไม่คิดจะใส่ใจอะไร เพราะมันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ๆ กับสองแม่ลูกนี่
“ไม่ใช่ป้าคนเดียวหรอกนะหนูอรที่เอ็นดูหนูอัญน่ะ แต่พ่อเคียร์สก็ทั้งรักทั้งเอ็นดูน้องสาวคนนี้มากเช่นกัน”
ดารินสวนกลับอย่างเหลืออด แฮรี่พยายามปรามภรรยา แต่ดารินไม่ขอทน
ชัชชุอรหันไปหาแม่เมื่อถูกพูดเหน็บแนม จารุวรรณส่ายหน้าบอกให้ลูกสาวอดทน
“ใจเย็นๆ ยายอร ยังไงซะ นังอัญชันมันก็ไม่มีวันเอาชนะลูกของแม่ได้หรอก”
“แต่ป้าดารินบอกว่าพี่เคียร์สเอ็นดูนังอัญชันมาก แถมยังจะให้แต่งงานกันอีก”
“ถ้าคุณเคียร์สยังคิดว่านังอัญชันมันเป็นน้องน้อยน่ารักอยู่อีก หลังจากได้เห็นภาพพวกนั้นที่พวกเราส่งไปให้ แกก็ปล่อยผู้ชายโง่เป็นควายคนนี้ไปเถอะ”
“จะปล่อยได้ยังไงกันล่ะคุณแม่ อรรักพี่เคียร์ส”
“แม่ก็พูดเปรียบเปรยให้ฟังเฉยๆ น่ะ ยังไงซะ ภาพพวกนั้นก็ต้องทำให้คุณเคียร์สมองนังอัญชันไม่ดีบ้างแหละ หรือไม่ก็อาจจะเกลียดมันไปแล้วก็ได้ นี่แกไม่เห็นเหรอว่าห้าหกปีมานี่คุณเคียร์สไม่ยอมบินกลับมาเมืองไทยเลย”
“นั่นสิแม่...” ชัชชุอรระบายยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะกระซิบกระซาบกับมารดาต่อไป “งั้นเราก็อย่าหยุดใส่ร้ายมัน ดีไหมแม่”
“ดี ถูกต้องที่สุด”
สองแม่ลูกกระหยิ่มยิ้มย่องกันอย่างถูกอกถูกใจ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ดารินอุทานขึ้นพอดี
“นั่นไง... พ่อเคียร์ส”
สายตาของทุกคนจับจ้องมองไปยังผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงมากๆ และกำลังแหวกกลุ่มของผู้คนเดินตรงเข้ามาหา ทุกคนระบายยิ้มด้วยความดีใจ ซึ่งหล่อนเองก็เช่นกัน แต่หยาดน้ำตาแห่งความปลื้มปิตินี่สิ มันดันไหลพรากออกมาจากดวงตากลมๆ ของตัวเองด้วย
พี่ชายที่รักเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ดวงตาของหล่อนราวกลับถูกตรึงตอกเอาไว้กับร่างสูงใหญ่นั้น เพราะมันไม่อาจจะวอกแวกมองไปในทิศทางอื่นใดได้เลย เขาคือคนเดียวที่ดึงดูดสายตาของหล่อนเอาไว้ สายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความภักดี และความเทิดทูนล้นใจ
เคียร์ส เบนด์เนอร์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากห้าหกปีที่แล้วมากนัก เพราะพี่ชายของหล่อนยังคงหล่อจัด หล่อเหลาราวกับเทพบุตรชั้นฟ้าเช่นเดิม ใบหน้าของเคียร์สเป็นสี่เหลี่ยม คางของเขาหยักบุ๋มและมีไรหนวดขึ้นเล็กน้อย โหนกแก้มสูงมีเคราสีเข้มขึ้นเช่นเดียวกัน จมูกของพี่ชายก็ยังคงโด่งสวยงามไม่เปลี่ยนแปลง คิ้วเข้มๆ เหนือดวงตารียาวแต่หวานฉ่ำหนาดกมากขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากบางเฉียบสีแดงสดก็เช่นกันมันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปจนทำให้หล่อนเสียใจก็คือดวงตาคมกล้าคู่นั้นไม่ได้เมียงมองมาที่หล่อนเป็นคนแรกเหมือนเช่นทุกครั้งอีกแล้ว
“พ่อเคียร์ส... ลูกแม่”
ดารินอ้าแขนรับร่างของลูกชายด้วยความคิดถึง กอดรัดร่างกำยำสูงใหญ่เอาไว้แน่น ยกมือลูบแผ่นหลังกว้างราวกับแผ่นหลังของนักกีฬาไปมาและพร่ำเพ้อไม่หยุด
“กลับมาคราวนี้ ไม่ไปทำงานกับคุณลุงแล้วนะเคียร์ส แม่ไม่ยอมปล่อยลูกไปอีกแล้ว”
ดารินไม่ยอมปล่อยลูกชาย แฮรี่จึงต้องเตือนสติ “คุณใจเย็นๆ สิครับ ให้เคียร์สได้ทักทายคนอื่นบ้าง”
“ก็ฉันคิดถึงของฉันนี่คะ” ดารินแย้งสามี แต่ก็ยอมปล่อยลูกชายออกจากวงแขน
“อ้อ แล้วนี่ทักทายหนูอัญหรือยังล่ะ รู้ไหมน้องคิดถึงเรามากแค่ไหน หนูอัญมานี่สิลูก”
ดารินพูดจบก็หันไปเรียกอัญชันที่ยืนก้มหน้าเอามือบิดกระโปรงที่สวมใส่อยู่ทันที
อัญชันระบายยิ้มหวาน ขณะก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าของเคียร์ส พี่ชายแสนดีที่หล่อนแสนจะบูชา หล่อนค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองเขา มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยความคิดถึง
“สะ... สวัสดีค่ะ... พี่เคียร์ส...”
หล่อนคาดหวังว่าเขาจะยิ้มตอบ หรือมากกว่านั้นก็คือดึงหล่อนเข้าไปสวมกอดและบอกว่าคิดถึงเช่นกัน เหมือนสมัยที่ทำตอนหล่อนยังเป็นเด็ก แต่สิ่งที่เฝ้าฝันเอาไว้มันกลับพังทลายลงไม่เป็นท่า เมื่อสายตาคมกริบที่จ้องมองมานั้นเต็มไปด้วยความห่างเหิน ไร้ความเมตตาปรานีเช่นในอดีตอย่างชัดเจน
หล่อนหน้าซีดเผือด รู้สึกราวกับว่าหัวใจของตัวเองถูกคมมีดกรีดลึกจนเป็นแผลเหวอะหวะ หล่อนสัมผัสได้ถึงความเย็นชา ถือเนื้อถือตัวของผู้ชายตรงหน้า ไม่มีความรักความเมตตาให้อีกแล้ว
“สวัสดีอัญชัน... สบายดีนะ”
และแม้แต่คำเรียกหล่อน มันก็เปลี่ยนแปลงไปจนไม่เหลือเค้าลางในอดีตอีกเลย
หัวใจของหล่อนรู้สึกทรมาน ตอนนี้ไม่ต่างจากกำลังถูกเคียร์สผลักตกลงไปในเหวลึก
“สะ... สบายดีค่ะ”
เขายิ้มมุมปาก กวาดตามองร่างของหล่อนด้วยสายตาเยือกเย็นไร้ความรู้สึก
“ชุดสวยดีนะ”
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ”
“คงใส่บ่อยสินะ”
หล่อนที่ก้มหน้าอยู่ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างหวั่นไหว ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นแววตาดุดันของเคียร์สที่จ้องมองมา
“หนูอัญไม่ค่อยแต่งตัวแบบนี้หรอกพ่อเคียร์ส นี่แต่งมาเพื่อต้อนรับลูกกลับเมืองไทยโดยเฉพาะเลยนะ” ดารินอธิบายแทน ก่อนจะอดแซ็วขึ้นไม่ได้ “จากกันไปนานเลย พอเจอกันก็จะขัดเขินแบบนี้แหละ จริงไหม พ่อเคียร์ส”
